از سعید امینی ثانی تا پدرام پوجانی

سال۷6 بود که سعید امینی ثانی در تفکر گذر از پله های ترقی کوهنوردی ,  پا به گروهی مشهدی گذاشت و در اولین گام وارد غار پراو شد و دیگر خبری جز جنازه وی از وی نشد و این شد  اولین و عمیق ترین زخمی که بر گرده کوهنوردان و جامعه کوهنوردی نیشابور نشست!

گزارشی که از طرف تیم مشهدی ارائه شد بیانگر آن بود که بیرون کشیدن جنازه(سعید امینی جنازه نبوده و در حین بیرون آوردن وی از غار جان به جان آفرین تسلیم کرد) از چاه سوم کاری بس دشوار و طاقت فرسا بوده و انجام آن فقط در سایه غیرت و تعصب همنوردان وی انجام شده و در غیر اینصورت امکان پذیر نمی نمود.

آن زمان بدلیل بی تجربه بودن جامعه کوهنوردی از شرایط غار پراو و وجود شرایط روحی خاص آن زمان فقط پچ پچ هایی براه افتاد و کسی نپرسید که چرا وچگونه؟

شهریور89 بود که خبر سقوط جوان دیگری که وی را پدرام خواندند را شنیدیم و باز هم  نیشابوری ها که طعم تلخ جدایی را می دانستند و چشیده بودند در سوگ وی بی اشک گریستند.

گزارش بیرون کشیدن جسد وی را می توانید در شماره  6۱مجله کوه , صفحه92               بخوانید.در حین خواندن اگر خاطرتان به یاد سعید امینی هم باشد جمله ای نظرتان را جلب می کند:

صفحه95, ستون اول خط37:

. . . .

سپس نفرات چاه سوم را یکی یکی یومار زده در بالای چاه سوم کارگاهی را برپا می کنند و با قرقره و طناب رفت و برگشتی پیکر پدرام را به راحتی به بالای چاه سوم منتقل می کنیم. بعد  از انتقال به بالای چاه سوم در تالار کوروش کبیر پیکر پدرام را به همراه دوستان با دست به زیر چاه دوم انتقال می دهیم سپس شروع به بالاکشی پیکر پدرام به بالای چاه دوم و اول می کنیم. . . . .

1.  " به راحتی به بالای چاه سوم "

2. " دوستان با دست به زیر چاه دوم "

3." بالاکشی پیکر پدرام به بالای چاه دوم و اول "

هیچ نشانی از ادامه سختی کار در بالا کشیدن پیکر وی از زیر چاه سوم تا بالای چاه اول دیده نمی شود و همه گزارش این تکه در7خط گنجانده شده است.

اگر کوتاهی ای در مرگ سعید امینی ثانی شد چه خوب بود که دیگر به سوگ نشستن وی همراه با . . . . . . !!!!!